ABOUT BMA
Bharat Aawaz
నిరాశ Vs. నిరీక్షణ (Despair Vs. Hope)
A journalist's primary duty is often to be a watchdog, focusing on what's broken in society: corruption, injustice, and systemic failure. After years of swimming in this river of negativity, my question is about the lens, not the story.
Does the cynicism required to be a good watchdog inevitably color your entire worldview? And do you feel a professional responsibility to actively seek out and report on stories of hope, resilience, and progress—even if they don't generate the same outrage or clicks as stories of failure?
In short, how do you draw the thin line between being a critic of society and becoming an enemy of its spirit?
ఒక జర్నలిస్టుగా మీ ప్రాథమిక విధి, సమాజంలోని లోపాలను, అవినీతిని, అన్యాయాన్ని ఎత్తిచూపడమే. ఏళ్ల తరబడి ఈ నిరాశా నిస్పృహల ప్రవాహంలో ఈదిన తర్వాత... ప్రశ్న కథ గురించి కాదు, దాన్ని చూసే మీ కళ్ళద్దాల గురించి.
వృత్తిధర్మంగా అలవడిన ఆ 'నైరాశ్యం', క్రమంగా మీ దృక్పథాన్నే మార్చేస్తుందా? మీరు చూసే ప్రతి విషయంలోనూ కేవలం లోపాలే కనిపిస్తాయా?
మరోవైపు, ఎలాంటి సంచలనం సృష్టించకపోయినా సరే... సమాజంలో నిగూఢంగా ఉన్న ఆశ, పట్టుదల, ప్రగతి కథలను వెలికితీయడం కూడా మీ బాధ్యత అని మీరు నమ్ముతున్నారా?
ఒక విమర్శకుడిగా ఉండటానికీ, ఒక విరోధిగా మారిపోవడానికీ మధ్య ఉన్న ఆ సన్నని గీతను మీరెలా గీస్తారు?
A journalist's primary duty is often to be a watchdog, focusing on what's broken in society: corruption, injustice, and systemic failure. After years of swimming in this river of negativity, my question is about the lens, not the story.
Does the cynicism required to be a good watchdog inevitably color your entire worldview? And do you feel a professional responsibility to actively seek out and report on stories of hope, resilience, and progress—even if they don't generate the same outrage or clicks as stories of failure?
In short, how do you draw the thin line between being a critic of society and becoming an enemy of its spirit?
ఒక జర్నలిస్టుగా మీ ప్రాథమిక విధి, సమాజంలోని లోపాలను, అవినీతిని, అన్యాయాన్ని ఎత్తిచూపడమే. ఏళ్ల తరబడి ఈ నిరాశా నిస్పృహల ప్రవాహంలో ఈదిన తర్వాత... ప్రశ్న కథ గురించి కాదు, దాన్ని చూసే మీ కళ్ళద్దాల గురించి.
వృత్తిధర్మంగా అలవడిన ఆ 'నైరాశ్యం', క్రమంగా మీ దృక్పథాన్నే మార్చేస్తుందా? మీరు చూసే ప్రతి విషయంలోనూ కేవలం లోపాలే కనిపిస్తాయా?
మరోవైపు, ఎలాంటి సంచలనం సృష్టించకపోయినా సరే... సమాజంలో నిగూఢంగా ఉన్న ఆశ, పట్టుదల, ప్రగతి కథలను వెలికితీయడం కూడా మీ బాధ్యత అని మీరు నమ్ముతున్నారా?
ఒక విమర్శకుడిగా ఉండటానికీ, ఒక విరోధిగా మారిపోవడానికీ మధ్య ఉన్న ఆ సన్నని గీతను మీరెలా గీస్తారు?
నిరాశ Vs. నిరీక్షణ (Despair Vs. Hope)
A journalist's primary duty is often to be a watchdog, focusing on what's broken in society: corruption, injustice, and systemic failure. After years of swimming in this river of negativity, my question is about the lens, not the story.
Does the cynicism required to be a good watchdog inevitably color your entire worldview? And do you feel a professional responsibility to actively seek out and report on stories of hope, resilience, and progress—even if they don't generate the same outrage or clicks as stories of failure?
In short, how do you draw the thin line between being a critic of society and becoming an enemy of its spirit?
ఒక జర్నలిస్టుగా మీ ప్రాథమిక విధి, సమాజంలోని లోపాలను, అవినీతిని, అన్యాయాన్ని ఎత్తిచూపడమే. ఏళ్ల తరబడి ఈ నిరాశా నిస్పృహల ప్రవాహంలో ఈదిన తర్వాత... ప్రశ్న కథ గురించి కాదు, దాన్ని చూసే మీ కళ్ళద్దాల గురించి.
వృత్తిధర్మంగా అలవడిన ఆ 'నైరాశ్యం', క్రమంగా మీ దృక్పథాన్నే మార్చేస్తుందా? మీరు చూసే ప్రతి విషయంలోనూ కేవలం లోపాలే కనిపిస్తాయా?
మరోవైపు, ఎలాంటి సంచలనం సృష్టించకపోయినా సరే... సమాజంలో నిగూఢంగా ఉన్న ఆశ, పట్టుదల, ప్రగతి కథలను వెలికితీయడం కూడా మీ బాధ్యత అని మీరు నమ్ముతున్నారా?
ఒక విమర్శకుడిగా ఉండటానికీ, ఒక విరోధిగా మారిపోవడానికీ మధ్య ఉన్న ఆ సన్నని గీతను మీరెలా గీస్తారు?
0 Comments
0 Shares
159 Views
0 Reviews
